ინდოეთი - დივალის დღესასწაული

თუკი ბოლო წლებში თბილისი რაღაცით დაემსგავსა ევროპულ ქალაქებს ეს უმაღლეს დონეზე მოწყობილი კინოთეატრების დამსახურებაცაა. ორი მოდერნიზებული კინოთეატრის ("რუსთაველი" და "ამირანი") დირექტორის თანამდებობა დიდ დროს მოითხოვს, თუმცა მიხედავად ამისა ჩემმა თანამოსაუბრემ მაინც იპოვა "თავისუფალი ფანჯარა" თავის გადატვირთულ გრაფიკში და გამოყო დრო, რომ გაგვიზიაროს თავისი შთაბეჭდილებები, რომელიც მან ინდოეთიდან ჩამოიტანა, სადაც ის დივალის დღესასწაულს დაესწრო. ამბობენ ცხოვრებაში ყველაფერი პირველად ხდება... სწორედ ეს ფრაზა მომივიდა მე თავში, როცა დავით ბეჟიტაშვილთან საუბრის შემდეგ აღმოვაჩინე, რომ ჩვენ ვსაუბრობდით გამორთულ დიქტოფონზე. წარმოიდგინეთ ჩემი მდგომარეობა, როცა მომიხდა ასეთი დაკავებული ადამიანისათვის მეთხოვა, კიდევ ერთხელ "მოეყოლა" ფაქტიურად იგივე, ამჯერად უკვე ჩართულ და ასჯერ შემოწმებულ დიქტოფონზე.
ჩემს გაოცებას და სიხარულს არ ჰქონდა საზღვარი, როცა მან მოთმინებით და აუჩქარებლად არა მხოლოდ გაიმეორა მონათხრობი, არამედ თავაზიანად დამატებით კითხვებზეც კი უპასუხა, რომლებიც საუბრისას წარმოიშვა.
აი, საინტერესო წვრილმანები ყველა ინდოელისათვის უმთავრეს დღესასწაულის შესახებ, რომელსაც თვითმხილველი დავით ბეჟიტაშვილი, რომელიც ცნობილია როგორც ყოველივე ინდურის მცოდნე და მოყვარული, უზიარებს ჟურნალის მკითხველებს.
-მოსაყოლი ძალიან ბევრია. ჩვენ ინდოეთიდან ცარიელი ხელებით არ დავბრუნებულვართ და მე სიამოვნებით გავუზიარებ ამას თქვენი ჟურნალის მკითხველებს, რომლებიც ჩვენს მიმართ ძალიან ყურადღებიანები არიან და რომლებთან ერთადაც ჩვენ ჩავატარეთ ბევრი საინტერესო ღონისძიება. მინდა ვისარგებლო შემთხვევით და მადლობა გადავუხადო ვადიმ გეჯაძეს, რომელიც მიესალმება ნებისმიერ ჩვენს წამოწყებას და არა მხოლოდ გვეხმარება, ხშირად თავად არის ინიციატორი ბევრი პროექტის. მადლობა რედაქტორს ასევე, რომ მუდმივად აშუქებს ყველა მნიშვნელოვან მოვლენას რაც ბოლივუდში ხდება და აცნობს ქართველ თაყვანისმცემლებს ინდური კინემატოგრაფის სიახლეებს.
–თქვენ არაერთხელ იყავით ინდოეთში. დივალის დღესასწაულზე მოგიწიათ დასწრება?
–დიახ, მე არაერთხელ ვიყავი ინდოეთში, მაგრამ ამჯერად ჩვენი მოგზაურობა ამ საინტერესო ისტორიისა და მდიდარი კულტურის ქვეყანაში განსაკუთრებული იყო. მე პირველად დავესწარი დივალის დღესასწაულს თუმცა დიდი ხანია ვოცნებობდი ამაზე. ბავშვობიდან ბევრი მსმენია მასზე, როგორც ინდოეთში ყველაზე პოპულარულ დღესასწაულზე და არაერთხელ მინახავს კინოში, როგორ აღნიშნავენ მას. სიმართლეს ვიტყვი, ჩვენ სწორედ ამ მიზნით წავედით – დავსწრებოდით ინდოელებისათვის ყველაზე საყვარელ ფესტივალს და ნანახმა მართალი გითხრათ გადააჭარბა ყველა მოლოდინს. მე არა მხოლოდ დავესწარი დივალის დღესასწაულს ბედნიერება მხვდა წილად მიმეღო მასში უშუალო მონაწილეობა. ინდოეთში ჩვენ გავატარეთ 7–დან 14 ნოემბრამდე. ჩვენთან ერთად იყვნენ კ/თ "რუსთაველისა" და "ამირანის" თანამშრომლები და ყველსათვის ცნობილი ლეილა საფოევა, რომელიც უკვე 14 წელია ცხოვრობს ინდოეთში და არა მხოლოდ იცნობს, არამედ კარგ მეგობრულ დამოკიდებულებაშია ინდოელ ვარსკვლავებთან. სწორეს მისი დახმარებით გავიცანით რამდენიმე მათგანი. უნდა ავღნიშნო, რომ დივალის აღნიშნავენ გაცილებით გრანდიოზულად და მდიდრულად ვიდრე სხვა დღესასწაულებს. ახალი წლის აღნიშვნაც კი ვერ შეედრება დივალის. დივალის სიმბოლურად უკავშირებენ ახლის დასაწყისს, ამიტომაც ითვლება, რომ ყველა წამოწყება ამ დღეს, წარმატებით დასრულდება. იმისათვის, რომ მიიზიდონ სიმდიდრე ინდოელები თავიანთ სახლებს რთავენ დიდი რაოდენობით სინათლით. ლეგენდის მიხედვით ხომ სიმდიდრისა და ბედნიერების ქალღმერთი ამ დღეებში ჩამოდის მიწაზე და ეტუმრება ყველაზე ლამაზ და ნათელ სახლს, რათა მიუტანოს ბედნიერება და სიმდიდრე. რათქმაუნდა გამოვიყენე შესაძლებლობა და ავისრულე კიდევ ერთი დიდი ხნის ოცნება. ჩვენ ვესტუმრეთ რაჯ კაპურის ლეგენდარულ კინოსტუდიას, სადაც გადაღებულია არა მხოლოდ ინდური კინემატოგრაფის, არამედ მსოფლიო კინოს ისეთი შედევრები, როგორებიცაა: "ავარა", "ბატონი 420", "ბობი", "სიყვარულის სენი", "ჩემი სახელი კლოუნია" და ბევრი სხვა. ამჟამად ეს კინოსტუდია არ უშვებს ფილმებს, მაგრამ ასრულებს ერთგვარი მუზეუმის როლს, რომელშიც ხელშეუხებელი სახით შენახულია თავის დროზე რაჯ კაპურის ფილმებში გამოყენებული ყველა რეკვიზიტი და დეკორაცია. მე ვნახე რაჯ კაპურის სამუშაო ოთახი, ვნახე პავილიონები, სადაც იღებდნენ ჩემს საყვარელ ფილმებს. შეგვიშვეს ოთახში, სადაც ინახება ყველა რეკვიზიტი ამ ფილმებიდან – ტანსაცმელი, კაბები, კოსტიუმები, დეკორაციები... ეს საოცარი გრძნობაა – ხელში გეჭიროს ტანსაცმელი, რომლითაც რაჯ კაპური თამაშობდა ჩემი ბავშვპბისა და ახალგაზრდობის დროინდელ ფილმებში. მითუმეტეს, რომ ნება დამრთეს მომერგო ერთ–ერთი კოსტიუმი, რომელშიც რაჯ კაპური გადაღებულია პოსტსაბჭოთა სივრცეში ჩვენთვის ყველასათვის საყვარელ ფილმში "ბატონი 420". ძნელია გადმოვცე სიტყვებით რას ვგრძნობდი ამ დროს. აღსანიშნავია, რომ ის აღმოჩნდა არა შავი ფერის, როგორც ეს ყველას გვეგონა (ფილმი ხომ შავ–თეთრია), არამედ ყავისფერი.
–ზომაში მოგერგოთ?
–არა, ჩემთვის ზომით პატარა იყო, მაგრამ რაჯ კაპურის პერსონაჟისთვისაც პატარა იყო. ეს პსეციალურად იყო გაკეთებული. სცენარით რაჯ კაპურის გმირი ღარიბი კაცია, რომელიც ბუნებრივია ვერ მისცემდა თავს ნებას ეყიდა კოსტიუმი, რომელიც ტანზე მოხდენილად ექნებოდა. ამიტომაც სპეციალურად შარჩიეს პატარა ზომის კოსტიუმი. მე ვიყავი მესამე საქართველოდან ვინც მოირგო ეს კოსტიუმი...
–ვის გაუმართლა თქვენამდე?
–ერთ–ერთი მათგანი იყო ეკა ქადაგიშვილი, "რუსთავი 2"–ს ჟურნალისტი, როდესაც ბოლივუდზე ამზადებდა რეპორტაჟს, მეორე – ლეილა საფოევა...
–ამით როგორც ვხვდები სიურპრიზები არ დასრულებულა...
–დიახ, ჩვენ გველოდებოდა კიდევ ბევრი სასიამოვნო მომენტი... თქვენ ალბათ იცით, რომ რაჯ კაპურს ჰყავდა სამი ვაჟი, რანდჰირი, რიში და რაჯივი. ორი მათგანი რეჟისორი გახდა, მაგრამ სამსახიობო კარიერა წარმატებით მხოლოდ რიშიმ განახორციელა, რომელსაც ქართველი მაყურებელი იცნობს ფილმებიდან: "ბობი", "სიყვარულის სენი" და სხვ. უნდა აღინიშნოს, რომ რაჯ კაპური ცნობილია არა მხოლოდ როგორც მსახიობი, ჩვენ ვიცნობთ მის სარეჟისორო ნამუშევრებსაც, რომელთა უმრავლესობაშიც ის იღებდა თავის შვილს – რიშის. უფრო გვიანი პერიოდის ფილმებში, რომლებიც ჩემმა თაობამ ძალიან კარგად იცის ("მე და შენ", "დამსხვრეული ოცნებები"), რიში კაპური მიუხედავა თავისი ასაკისა შესანიშნავად გამმოიყურება და მშვენიერ შემოქმედებით ფორმაშია. სწორე მასთან, რიში კაპურთან მოგვიხდა შხვედრა და გასაუბრება. მე გავიზარდე ინდურ ფილმებზე. წარმოიდგინეთ რას განვიცდიდი, როცა ვეკონტაქტებოდი ჩემი ბავშვობის ერთ–ერთ კუმირს. რათქმაუნდა ჩვენ არ გავუშვით შანსი და გადავეცით მას მოკითხვა ქართველი მაყურებლისაგან.
– რომელ ბოლივუდის ვარსკვლავებს შეხვდით კიდევ?
–ჩვენ შევხვდით ინდური კინოს ცოცხალ ლეგენდას ამიტაბჰ ბაჩანს და მის შვილს, პოპულარულ მსახიობს – აბიშეკ ბაჩანს, რომელიც ახლახან დაქორწინდა "მის მსოფლიო 94" ტიტულის მფლობელ აიშვარია რაიზე. მკითხველს რომ არ შექმნას შთაბეჭდილება, რომ ჩვენ იქ არაფერს ვაკეთებდით გართობის გარდა, ვიტყვი, რომ ეს იყო არა მხოლოდ გასართობი, არამედ საქმიანი მოგზაურობაც. იყო რამდენიმე საქმიანი შეხვედრარის შედეგადაც ხელი მოეწერა ახალ კონტრაქტებს, ასე რომ ინდოეთიდან ჩვენ ცარიელი ხელებით არ დავბრუნებულვართ. ქართველ ინდური კინოს მოყვარულებს ახლო მომავალში სიურპრიზები, ტელეგადაცემები, პრემიერები, მათ შორის ტელეკომპანია "კავკასიას" ეთერშიც და რათქმაუნდა ჟურნალში "პადრუგა". ჩვენ ვცდილობთ შეძლებისდაგვარად გავახაროთ ჩვენი მაყურებელი ახალი ფილმებით.

–ჩვენთვის ცნობილი გახდა რომ შესაძლოა საქართველოშიგადაიღონ ინდური ფილმი. შეგიძლიათ ჩვენი ჟურნალისათვის ახადოთ ფარდა ამ საიდუმლოს და მოჰყვათ ამის შესახებ დაწვრილებით?
–ორი თვის წინ თბილისში ჩვენი მოწვევით და ლეილა საფოევას ხელმძღვანელობით ორგანიზება გაეწია ერთ–ერთი ინდოელი პროდიუსერის ბანტი ბეჰლას ჩამოსვლას. ის იყო პრაქტიკულად საქართველოს ყველა კუთხეში – ვაჩვენეთ ბაკურიანი, ბათუმი... მან ღირსეულად შეაფასა საქართველოს ბუნების სილამაზე და ძალიან კმაყოფილი დარჩა. მოლაპარაკებების შედეგად გადაწყდა აქ ფილმის გადაღება. დანიშნულია თარიღიც, გადაღებები დაიწყება 2008 წლის იანვარში. ბანტი ბეჰლა დიდხანს ეძებდა მსახიობებს მთავარ როლზე და საბოლოოდ არჩევანი შეაჩერა მოდელ ნათია ნებიერიძეზე. ინდური მხრიდან სავარაუდოდ ითამაშებს აკშაი კუმარი, დანარჩენი დეტალები ზუსტდება.
–იმას, რომ ინდური კინო ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში შეიცვალა აღიარებენ ისინიც კი ვინც არ არის მისი თაყვანისმცემლები. პროფესიონალური თვალსაზრისით რა დონეზეა ის ახლა?
–რათქმაუნდა არ არის არანაირი შედარება იმათ შორის რაც იყო და რაც არის ახლა. ბოლო დროს ინდური კინო საფუძვლიანად შეიცვალა როგორც ტექნიკური პარამეტრებით, ისე მხატვრული კუთხით. ბევრს ახსოვს, რომ ადრე, ძველ ფილმებში, კინოდარბაზში შესვლისას უკვე ვიცოდით როგორ დამთავრდებოდა ფილმი. ფინალი იყო ტრადიციული და ადვილად გამოსაცნობი – აუცილებლად ვიღაცა – ვიღაცაზე დაქორწინდებოდა და ვიღაცა – ვიღაცას გადაუხდიდა სამაგიეროს. ახალ ინდურ ფილმებში ეს უკვე აღარ არის. სამწუხაროს არიან ადამიანები, რომლებიც ძველებურად ფიქრობენ და საზღვრავენ ინდურ კინოს ისეთი ფილმებით, როგორიცაა "დისკოს მოცეკვავე". ისინი ვერ ამჩნევენ და არ აღიარებენ იმ რეალურ ცვლილებებს რომლებიც განიცადა ინდურმა კინომ თავისი არსებობის მანძილზე, გაიარა რა გზა, პრიმიტიული კინოდან, მის ახლანდელ მდგომარეობამდე – სრულიად თანამედროვე, მოთხოვნად კინომდე. ვაჩვენებთ რა უახლეს ინდურ ფილმებს ჩვენს კინოთეატრებში და რათქმაუნდა თქვენი ჟურნალისა და ტ/კ "კავკასიას" დახმარებით ჩვენ ვცდილობთ დემონსტრირება გავუკეთოთ სინამდვილეში, როგორ იზრდება ინდური კინემატოგრაფი.
–მაინც რით შეიძლება აიხსნას ინდური კინოს ასეთი პოპულარობა?
–ინდური კინო ასეთი პოპულარულია იმის გამო, რომ ხალხი დაიღალა იმ ნეგატივისაგან რომელიც იღვრება ეკრანებიდან ბოლო 10, 15 წლის განმავლობაში, დაიღალა სისხლისგან, მკვლელობისგან, ძალადობისგან. ჰოლივუდურ ექშენის ჟანრის ფილმებში ბევრია სისხლი და ტექნიკური სპეცეფექტები. სამაგიეროდ არ არის სულიერება. ადამიანებს კი სურთ გართობა, ემოციური განტვირთვა, თუნდაც სამი საათით. ნახოს თუნდაც ზღაპარი, მაგრამ ლამაზი, მოუსმინოს თუნდაც მსუბუქ, მაგრამ მოსასმენად სასიამოვნო მუსიკას, ნახოს ნატელი ფერები. დაივიწყოს ყოველდღიური პრობლემები, რომლებიც სამწუხაროდ ჯერ კიდევ ბევრი გვაქვს. ამ ფილმებზე დადის სხვადასხვა ასაკის ადამიანები, პატარაც და დიდიც. როგორც ცნობილმა ასტროლოგმა მიხეილ ცაგარელმა თქვა, ინდური ფილმი – ეს "თერაპიული სეანსია", მკურნალობა დადებითი ემოციების დახმარებით, ყოველგვარი წამლების გარეშე.
ინდური ფილმები ესაა ფილმები თავად ცხოვრებაზე, რომლებშიც ბევრი ამოიცნობს თავის თავს. შემიძლია მოგიყვეთ ერთი მაგალითი, რომელიც მახსოვს აქამდე. ჩვენი კინოფესტივალის დროს, რომელსაც ყოველ წელს ვატარებთ, ჩემთან მოვიდა ერთი პენსიონერი და მითხრა, რომ ამ ზაფხულს მას ერთხელაც არ უყიდია ხილი, აგროვებდა ფულს, რომ ეყიდა ბილეთი ფესტივალზე. აი, რას აკეთებინებს ადამიანებს ინდური კინოს სიყვარული.
–როგორი დამოკიდებულება აქვთ ინდური კინოსადმი სხვა ქვეყნებში?
–წარმატება და პოპულარობა ინდურ კინოს მხოლოდ საქართველოში როდი აქვს. ნიუ–იორკში ყოველ კვირეულად ინდურ ფილმებს აჩვენებენ 33 კინოთეატრში, ლონდონში –42, რომ არაფერი ვთქვათ არაბულ ქვეყნებში. ალბათ ბევრი იტყვის, რომ ამის მიზეზი– დიდი ინდური დიასპორაა ამ ქვეყნებში. ინდოელ მსახიობებსა და რეჟისორებსაც რომ იწვევენ ჰოლივუდში ეს რაზე მეტყველებს. თვითონ ინდოეთში კინო სარგებლობს დაუჯერებელი პოპულარობით. მაგალითად, იმ მოზარდების წინაშე, რომლებსაც ყოველღიურად გააქვთ თავი, "სამუშაო დღის" ბოლოს დგება არჩევანი, რა იყიდოს, ფუნთუშა თუ კინოს ბილეთი... ისინი ხშირად ირჩევენ მეორეს და იმ დღეს რჩებიან მშივრები. ვერცერთი ქვეყანა ვერ დაიკვეხნის, რომ ბილეთებს მისი ფილმების პრემიერებზე "დაიტაცებენ", ისე როგორც ეს ხდება ინდურ ფილმებზე. ჩვენ ვაჩვენებთ ინდურ ფილმებს კ/თ "ახმეტელში". გაითვალისწინეთ რომ ის არ მდებარეობს ქალაქის ცენტრში და მაინც ბილეთები პრემიერებამდე მომენტალურად იყიდება. მოდიან არა მხოლოდ თბილისის შორეული რაიონებიდან, არამედ სხვა ქალაქებიდანაც – რუსთავი, გორი, კასპი, მცხეთა და სხვ.
–ეს უფრო მეტწილად ალბათ იმის დამსახურებაა, რომ თქვენ ბილეთების ფასები სრულიად მისაწვდომი გახადეთ...
–ჩვენ დავიწყეთ ეს ყველაფერი 2003 წელს. სიმართლე გითხრათ მომგებიანს ამ საქმეს ვერ უწოდებთ რადგან ბილეთის ფასში შდის ყველაფერი – შუქის, წყლის და სხვა გადასახადი. ცხადია 3–4 ლარი არ ეყოფა ამ ყველაფრის გადახდას. ასე რომ ყველაფერი დამყარებულია შიშველ ენთუზიაზმზე და მხოლოდ ჩემი ბავშვური გატაცების და სიყვარულის გამო ინდური კინოსადმი ჩვენ განვაგრძობთ მაყურებელთა გახარებას ინდური კინოს სიახლეებით. ჩვენ მადლობელი ვართ ჩვენი ერთგული მაყურებლის, რომლებიც მრავალი წლის განმავლობაში დადიან ჩვენთან. იცით, არის მაყურებელთა კატეგორია, რომელსაც არ გამოუტოვებია არცერთი ფილმი. მივმართავ მაყურებელს, რომლებიც საკმაოდ ბევრია თქვენი ჟურნალის მკითხველთა შორის და მინდა ვთქვა, რომ თქვენი ინტერესი და სიყვარული გვაძლევს ძალას ჩვენ რომ ასევე განვაგრძოთ თქვენი გახარება.

თუ სამსაათიანი სეანსის შემდეგ ადამიანები გამოდიან კინოდარბაზიდან იმ შეგრძნებით, რომ ეს სამი საათი არ დაუკარგავთ, ესეიგი ჩვენი მიზანი მიღწეულია.

ჟურნალი "პადრუგა"