დავით ბეჟიტაშვილი: "ინდური კინოს სიყვარული ძლიერი აღმოჩნდა"

ის ფაქტი, რომ ინდოელი კინემატოგრაფისტების პროდუქცია სარგებლობს საქართველოში არანაკლები მოთხოვნილებით ვიდრე მათი ჰოლივუდელი კოლეგებისა ალბათ უკვე საეჭვო აღარაა. ამის დამადასტურებელი არის სრული ანშლაგები ბოლივუდური ბლოკბასტერების პრემიერებზე კ/თ "ახმეტელში" და ბოლომდე შევსებული დარბაზები. მაყურებელს უმართლებს და ისინი იღებენ ბოლივუდელი რეჟისორების მზა პროდუქციას, ისე რომ წარმოდგენაც არა აქვთ მათი შექმნის საიდუმლოებებზე.

სწორედ ამ საკითხებზე ისაუბრებს კინოთეატრ "ახმეტელის"
დირექტორი დავით ბეჟიტაშვილი, რომელიც ახლახან იმყოფებოდა ინდოეთში.

-ინდოეთში გამგზავრება შემთხვევითობა იყო თუ სანუკვარი ოცნების ასრულება?
-უფრო უკანასკნელი. ჩემი პირველი ინდური ფილმი ვნახე ბავშვობისას - 7 წლის ასაკში. სურათს ერქვა "დაგვიანებული შურისძიება". იმ დღიდან მე "დაავვადდი" ინდური კინემატოგრაფით. ის გახდა განუყოფელი ნაწილი ჩემი ცხოვრების. გავიზარდე ისეთ ფილმებზე, როგორიცა "შურისძიება და წყურვილი", "ბედის განმგებელი", "ფიცი და დაპირება" და ვერც შევამჩნიე ეს თითქოსდა უწყინარი ჰობი როგორ იქცა პროფესიად. 1990 წელს მე ნუგზარ ხიზანიშვილთან, იური პოდსტონიკოვთან და რუსუდან მიქელაძესთან ერთად შევქმენი "ინდური კინოს მოყვარულთა კლუბი", რომელიც დაარსდა ვარკეთილის მასივში, კინოთეატრ "ბათუმში".
-იმ პერიოდში ინდური კინო საქართველოში პოპულარობის პიკზე იყო...
-ამიტომაც შევძელით შეგვეკრიბა ფანების მთელი არმია და მალე კლუბი გადაიქცა საქართველო-ინდოეთის კულტურულ ურთიერთობათა ასოციაციად "ბჰარატი". ჩვენი პირველი ღონისძიება იყო საქართველოში ცნობილი ინდოელი რეჟისორების გაუტამ გჰოშის და ჯორჯის მოწვევა, რომელსაც კოლოსალური რეზონანსი მოჰყვა. რაღაც დროის შემდეგ ასოციაციასთან ჩვენ დავაარსეთ ინდური ცეკვისა და სიმღერის ანსამბლი "სარასვატი", რომელმაც ტრიუმფით მოიარა თითქმის მთელი საქართველო. ცოტა გვიან, 1992 წელს თბილისში დაიწყო მუშაობა ვარკეთილის საკაბელო ტელევიზიამ "ოკრიბა", რომლის ხელმძღვანელმა ივან ცნობილაძემ მიმიწვია გამეკეთებინა პატარა მიმოხილვა ინდური ფილმების დაწყებამდე.
-გამოდის, რომ ინდური კინოს აყვავება მოხდა 90-ანი წლების დასაწყისში, საქართველოსათვის ძალიან მძიმე დროს...
-ის დაძაბულობა არ აგვცდა არც აქ, ისევე როგორც პოსტსაბჭოთა სივრცის სხვა ქვეყნებში. ხალხს აღარ ეცალა ინდური ფილმებისათვის. თუმცა 1995 წელს ტელეკომპანიაზე "ევრიკა" დაიწყეს ბოლივუდელი რეჟისორების ნამუშევრების ჩვენება. მაშინ დაიწყო ჩვენს ქვეყანაში ინდური კინოს აღდგომა. თუმცა ჩვენ არ შემოვიფარგლეთ ტელევიზიით და 2003 წელს იური პადსტოლნიკოვთან ერთად გადავწყვიტეთ დაგვებრუნებინა ინდური კინო დიდი ეკრანზე. გადავწყვიტეთ თხოვნით მიგვემართა კ/თ "რუსთაველი"-ს დირექციისათვის გამოეყო ჩვენთვის მაყურებელთა დარბაზი. სეანსი დაინიშნა 18 მაისს და ფილმს ერქვა "სიყვარულის ანატომია"
-არ გეშინოდათ ჩავარდნის?
-თან როგორ! ეს იყო ერთგვარი გამოცდა. თუ ხალხი მოვიდოდა მაშინ ყველაფერი კარგად იყო. თუ არა - მშვიდობით ინდურო კინო!
- და რა მოხდა?
-კ/თ რუსთაველის დარბაზში იყო 700 ადგილი, პრემიერაზე კი 1200 ადამიანი მოვიდა. მაყურებელი კიბეებზე იჯდა და კარებში იდგა. ჩვენ მივხვდით რომ ავიღეთ სწორი კურსი და შემდეგ "ახმეტელში" ყოველ შაბათ-კვირას მიმდინარეობს ინდური ფილმების ჩვენება. თუკი რუსეთში მაგალითად ბოლივუდის ახალი ჰიტი ხვდება პრემიერიდან მხოლოდ ექვსი თვის შემდეგ, ჩვენთან ის ხვდბა არაუგვიანეს ერთი თვისა. ასეთ შსაძლებლობას ჩვენს მაყურებელს აძლევს საგამომცემლო სახლ "ფორტუნას" დირექტორი ვადიმ გეჯაძე და კ/თ "რუსთაველის" ხელმძღვანელობა: ირაკლი ჩიკვილაძე, ნუგზარ ასათიანი, ოთარ ბუბაშვილი, ბაკურ ლაშქარავა, რისთვისაც მე კიდევ ე რთხელ მინდა მადლობა გადავუხადო მათ.
-ინდური კინოსადმი ასეთი სიყვარულის ფონზე, უცნაურია, რომ აქამდე არ იყავით ნამყოფი ბოლივუდში ინდური კინემატოგრაფის საოცრებების სანახავად.
-სხვათაშორის ბევრი მეკითხება, რატომ არ დავდიოდი ინდოეთში. დავასახელებ მიზეზს და გაგიმხელთ პატარა საიდუმლოს, ოღონდ დამპირდით რომ არ დამცინებთ.
-პირობას გაძლევთ!
-ბავშვობიდან მეშინოდა ფრენის, ამიტომაც ვერანაირად ვერ შევძელი გამერისკა და ავსულიყავი თვითმფრინავის ტრაპზე. მაგრამ გადავწყვიტე შევბძოლებოდი ჩემს თავს და დავთანხმდი გამგზავრებაზე. 21 თებერვალს ოთარ ბუბაშვილთან, ბაკურ ლაშქარავასთან და ლეილა საფოევასთან ერთად ჩვენ გავფრინდით ბომბეიში - ინდური კინოინდუსტრიის ცენტრში. ლეილას კავშირების წყალობით ჩვნ მინიმალურ დროში შევძელით გვენახა ღირსშესანიშნაობების მაქსიმუმი.
-როგორი იყო კულტსაგანმანათლებლო პროგრამა?
-პირველ დღეს ჩვენ დავათვალიერეთ კინოინდუსტრია "მუკთქა არტს" და გავიცანით მისი დირექტორი რავი გუფტა. (ჩვენი მაყურებლისათვის ცნობილია ამ კინოკომპანიის პროდუქცია "ყოვლისშემძლე", "სასიამოვნო მოგონებები" და ა.შ.) გუპთამ მოგვცა შესაძლებლობა დაგვეთვალიერებინა "ფილმ-სითი", სადაც იღებენ ინდური ბლოკბასტერების 90 %-ს.
მეორე დღეს ჩვენ ვესტუმრეთ ყველაზე მსხვილ ინდურ კინოკომპანიას "იაშრაჯფილმს". (აქ გადაღებულია ისეთი სუპერჰიტები, როგორებიცაა: "მოუტაცებელი საპატარძლო", ლეგენდა სიყვარულზე", "მე და შენ", "სალამ, ნამასტე", "შეყვარებულები"). და როგორ ფიქრობთ იქ ვის შევხვდი?
-არ შევეცდები გამოცნობას...
-არც მეტი არც ნაკლები აიშვარია რაის. ჩვენი ვიზიტის დროს კინოსტუდიის ერთ-ერთ პავილიონში მას იღებდნენ "ლორეალის" ფირმის სარეკლამო რგოლისათვის. (აიშვარია რაი ამ ფირმის სახეა). რამდენადაც აიშვარია ლეილას ძველი ნაცნობია, ჩვენ მოვახერხეთ მასთან დაკონტაქტება და რამდენიმე სამახსოვრო ფოტოს გადაღება. მე არც კი მჯერა, რომ მართლა ვდგავარ "მის მსოფლიოს" ტიტულის მფლობელისა და ინდური კინოს მეგა-ვარსკვლავის გვერდით.
შემდეგ კიდევ უფრო საინტერესო იყო. ჩვენ მოვხვდით მუსიკალურ კონკურსზე, რომელსაც ესწრებოდა ფარდინ კჰანი, დია მირზა, დილიპ კუმარი. ასევე ვნახე ყველა ის კომპოზიტორები, ვინც ქმნის მუსიკას ინდური კინოსათვის, განსაკუთრებით გამოვყოფ ჰიმეშ რიშამიას და ყველა კადრგარეთ მომღერალი, რომლებიც მღერიან ინდურ ფილმებში. განსაკუთრებით შანი და უდიტი, რომლებიც ხშირად ახმოვანებენ შაჰრუჰს.
იმასთან შედარებით კი რაც გველოდებოდა წინ ყველა ეს შეხვედრა უმნიშვნელო იყო.
25 თებერვალს ჩვენ მოვხვდით "ინდური ოსკარების" დაჯილდოების ცერემონიალზე. ერთი საღამოს განმავლობაში მე დავინახე ინდური კინოს თითქმის ყველა ვარსკვლავი. მეგონა, რომ სიზმარში ვიყავი და რამდენჯერმე ვიჩქმიტე კიდეც. მაგრამ "სიზმარი" გრძელდებოდა. ჩემს გვერდით იყვნენ: რანი მუქერჯი, პრიტი ზინტა, აბიშეკ ბაცანი, მადჰური დიქსიტი, , იმრან ჰაშმი, ჰემა მალინი, რეკჰა, შაბან აზმი, ჯიტენდრა, რიტიკ როშანი.
-რეალური სახეები ჰგვანან მათ კინოპერსონაჟებს?
-პრინციპში განსაკუთრებული სხვაობა არაა, მაგრამ გაკვირვებული დავრჩი იმით, რიტიკ როშანის კანის ფერი ეკრანზე თეთრია, ხოლო ცხოვრებაში ის გაცილებიტ მუქია.
-ცუდია რომ არ აღბეჭდეთ ეს ყველაფერი კადრზე...
-უსაფრთხოების სამსახურმა აგვიკრძალა იქ ვიდეო და ფოტოაპარატურის შეტანა.
უნდა ავღნიშნო, რომ ცერემონიალზე იყო იმედგაცრუებებიც. მაგ; არ გამოცხადდა შაჰრუჰ კჰანი (არ იყო ქალაქში), საიფ-ალი კჰანი, აკშაი კუმარი, ჯონ აბრაჰამი. მაგრამ ეს შევსო სხვებით და მე შემიძლია დარწმუნებით ვთქვა, რომ 25 თებერვალი ყველაზე ბედნიერი დღეა ჩემს ცხოვრებაში: მე ვნახე ჩემი კუმირიინდური კინოს ცოცხალი ლეგენდა - ამიტაბჰ ბაჩანი. სამწუხაროდ ის თავს შეუძლოდ გრძნობდა (მას ცოტა ხნის წინ გაუკეთეს ურთულესი ოპერაცია) და ჩვენი პირადი შეხვედრა არ შედგა. როგორც მოგვიანებით გავიგე მან ვერც უილ სმიტის მიღება შეძლო, რომელიც ღონისძიების სპეციალური სტუმარი იყო.იმ საღამოს "წლის ფილმად" დასახელდა "შავი ფერი", ხოლო საუკეთესო მსახიობად, მთავარი როლის შემსრულებელი - ამიტაბჰ ბაჩანი. ყველა დარწმუნებული იყო რომ მსახიობი არ გამოჩნდებოდა ცერემონიალზე და აპირებდნენ პრიზის მისი შვილისათვის გადაცემას. მაგრამ როგორც კი წამყვანმა გამოაცხადა ბაჩანის სახელი, ბ-ნი ბაცანი გამოვიდა კულისებიდან. იმავე მომენტში ყველა 10 000 მაყურებელი, როგორც ერთი, ფეხზე ადგა და დარბაზი გააყრუა აპლოდისმენტებიტ.
-იმედი მაქვს ამიტაბჰ ბაჩანის ქართველ თაყვანისმცემლებს საშუალება ექნებათ ნახონ თუნდაც ეგ კადრები...
-აუცილებლად. ჩვენ გადმოგვცეს ცერემონიის ჩანაწერი და თბილისელ მაყურებელს უახლოეს დღეებში ნახავს გადაღებულ მასალას ტ/კ "კავკასიას" ეთერში.
-ინდური კინემატოგრაფი განუყოფელია კაპურების დინასტიისაგან. მოახერხეთ ვინმესთან შეხვედრა მათ შთამომავალთაგან?
-ბუნებრივია. საღამოობით მე და ლეილა შევდიოდით "პრითვითეატრის" მყუდრო კაფეში. "პრითვითეატრის" დამაარსებლად ითვლება რაჯ კაპურის მამა - პრითვირაჯ კაპური. ამ თეატრის სცენაზე გაიზარდა რაჯ კაპური, მისი ძმები და შვილები. იქვე ახლოს ცხოვრობს მისი უმცროსი ძმა შაში კაპური და რადგან ის და ლეილა ძველი ნაცნობები არიან შაშიმ მიგვიწვია თავისი მეუღლის ხსოვნის საღამოზე, სადაც გავიცანით მისი ქალიშვილი, ვნახეთ რაჯ კაპურის მეუღლე და უფროსი ვაჟი რანდჰირ კაპური.
-ვიზიტი ძალიან გადატვირთული გამოგსვლიათ...
-ეს ძალიან რბილადაა ნათქვამი. მე არაფერ ვამბობ რესტორნების, ბარების და პლიაჟების ნახვაზე. ჩვენ ყველანი აღფრთოვანებულები დავრჩით ინდური სამზარეულოთი. აქვთ ნამდვილად ფანტასტიური კერძები.. შთაბეჭდილებები და მოგონებები ძალიან ბევრია და ალბათ დაწვრილებით რომ მოვყვე არ ეყოფა მთელი ჟურნალი.
-და მთავარი, თქვენ დარწმუნდით, რომ ოცნებები მაინც ხდება...
- ასე გამოდის.